Als ik mijn ogen sluit

Tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië werden de Nederlandse staatsburgers die daar woonden als ‘vijandelijke buitenlanders’ gezien. Zij werden geïnterneerd in zogeheten jappenkampen, waar zij bruut werden behandeld. De immense littekens die dit achterliet zijn bij velen van hen nog altijd niet genezen. Met de documentaire Als ik mijn ogen sluit vertelt Pieter van Huystee het verhaal van enkele vrouwen die de kampen overleefden.
 

---

“Een gevoelig en waardevol eerbetoon”

★★★★ de Volkskrant

 

Wat hebben deze vrouwen allemaal meegemaakt? Welke wonden zijn daarbij achtergebleven? En hoe zijn ze daar tijdens hun leven mee omgegaan? De vrouwen die hun verhaal doen waren nog maar meisjes toen zij gevangen zaten. Van wat zij gezien en meegemaakt hebben, is maar weinig bekend en dat is voor de overlevenden moeilijk te accepteren. Na de oorlog was er weinig erkenning voor het leed wat hen is aangedaan. Bovendien bestaan er nauwelijks foto’s en er is haast geen filmmateriaal. Wel zijn er veel tekeningen, gemaakt door de vrouwen en kinderen in het kamp.

In Als ik mijn ogen sluit geeft documentairemaker Pieter van Huystee de overlevenden van deze kampen een stem. Van Huystee, die zelf een persoonlijke band heeft met deze geschiedenis, omdat zijn moeder tot de overlevenden van kamp Tjideng behoorde, stelt nu de vragen die hij zijn moeder nooit heeft durven stellen. Tekeningen van het leven in het kamp worden afgewisseld met de aangrijpende verhalen van de overlevenden, die na jaren zwijgen pijnlijk boven komen drijven als zij hun ogen sluiten.

Meer docu’s zien? Bekijk onze selectie documentaires.
 

“Uitgebreide, intieme details” ★★★★ VPRO Cinema

“Kalme vertelling komt hard aan” ★★★ NRC

“Doorbraak van zeventig jaar zwijgen” – de Filmkrant

“Indringende documentaire” – Het Parool

“Kalm observerende en soms opvallend gemonteerde film zal zonder meer ogen openen en oren spitsen” ★★★★ Cinemagazine