In 1995 besloten Thomas Vinterberg en Lars von Trier dat het genoeg was geweest. De filmwereld was volgens hen verdoofd geraakt door spektakel, special effects en te weinig inhoud. Studio’s en technologie bepaalden hoe een film eruitzag, niet langer het verhaal zelf. Dat moest radicaal anders.

Met het manifest Dogma 95 riepen de twee Deense regisseurs filmmakers op om terug te keren naar de essentie van cinema: rauw, echt en ongepolijst. Ze stelden tien keiharde regels op die elke vorm van manipulatie uitsloten. Geen kunstlicht, geen rekwisieten, geen genrefilms. Alles moest op locatie, met handheld camera’s en synchroon geluid. Zelfs de naam van de regisseur mocht niet in de aftiteling.

Dogma 95 werd een radicale ode aan de werkelijkheid. Het draaide niet meer om perfectie, maar om urgentie. Niet om trucjes, maar om de kracht van het verhaal. De beweging leverde een reeks compromisloze films op: confronterend, intiem en vol leven.

Het is inmiddels dertig jaar geleden dat het manifest werd opgesteld. Hoog tijd om terug te blikken op vier films die zich aan de regels hielden: Festen, The Idiots, Italian for Beginners en Open Hearts.