Mary and Max

Met zijn kenmerkende kleikarakters en herkenbare, menselijke verhalen is de Australische regisseur Adam Elliot een meester in stop-motion animatie. Vorig jaar veroverde hij opnieuw de harten met het bitterzoete en veelbekroonde Memoir of a Snail (nu te zien op Picl). Toch blijft zijn absolute publieksfavoriet de klassieker Mary and Max uit 2009: een diep ontroerend verhaal over eenzaamheid, acceptatie en de zoektocht naar verbondenheid.

De achtjarige Mary Dinkle woont in een buitenwijk van Melbourne en is een buitenbeentje in elke zin van het woord. Thuis wordt ze door haar ouders genegeerd en op school is ze het mikpunt van pesterijen. Uit pure eenzaamheid besluit ze op een dag een Amerikaans telefoonboek open te slaan en willekeurig een naam te kiezen om een brief naartoe te sturen. Die brief komt terecht bij Max Horovitz: een 44-jarige, zwaarlijvige Joodse man uit New York met autisme, die zelf ook worstelt met het gevoel nergens bij te horen. Het is het begin van een decennialange briefwisseling, die uitgroeit tot een bijzondere vriendschap tussen twee zielsverwanten die elkaar onvoorwaardelijk accepteren.

De stemmen van Toni Collette (Mary) en Philip Seymour Hoffman (Max) brengen de kleipersonages overtuigend tot leven. Mary and Max opende het Sundance Film Festival in 2009 en werd overladen met prijzen. Adam Elliot won eerder een Oscar voor zijn korte film Harvie Krumpet (2003) en kreeg in 2024 een Oscarnominatie voor Memoir of a Snail.