Estación Catorce

Het slaperige Mexicaanse stadje San Luis Potosí wordt verscheurd door een treinspoor waar geen trein nog stopt. Uit de ogen van de zevenjarige Luis onderzoeken we het verschil tussen goed en kwaad. Een film die doet denken aan de neorealistische Italiaanse klassieker Ladri di biciclette.
 

---

“Het alledaagse en het dramatische glippen erdoorheen”

★★★★ NRC

 

Geen enkele trein stopt nog op het station van San Luis Potosí, hoewel er elke dag goederentreinen voorbij denderen over de spoorlijn die het dorpje in tweeën deelt. De bevolking heeft nauwelijks werk, kan met moeite de eindjes aan elkaar knopen en is regelmatig het doelwit van drugkartels. In dit dorp woont ook de kleine Luis met zijn ouders, broertjes, zusje en zijn grootmoeder. Op een dag ziet vader Manuel zijn kans schoon om illegaal wat bij te verdienen en neemt hij Louis mee op een lange tocht naar een verafgelegen stad.

Estación Catorce dompelt ons geleidelijk onder in de wereld van Luis en gebruikt zijn onwetendheid en nieuwsgierigheid om niet alleen vragen te stellen over de opvoeding van kinderen, maar vooral over hoe we verwachten dat kinderen zich perfect gedragen als de volwassenen om hen heen juist het tegenovergestelde doen. Door de hechte relatie tussen Louis en Manuel, die het beste denkt te doen voor zijn zoon, doet de film in veel opzichten denken aan de onsterfelijke fietsendief uit Ladri di biciclette van Vittorio de Sica uit 1948.
 

“De wijze waarop het dagelijks leven van het zevenjarige jongetje op beeld te zien is, doet denken aan een documentaire.” ★★★ 1/2 Filmtotaal

“Toont een genadeloze wereld door de ogen van een zevenjarig jongetje” – de Filmkrant

“Cardozo weet die kinderwereld volstrekt natuurlijk te vangen” – Het Parool