Mi país imaginario

Vier cent. Dat was de prijsverhoging van een metrokaartje en de druppel voor ontevreden Chilenen, op de rand van revolutie. Wat volgde was een jarenlange strijd voor een eerlijker land. En in het nieuwe wetboek kregen vrouwen eindelijk een plek. Ex-vluchteling Patricio Guzmán keert terug naar zijn Chili en legt de revolutie en haar strijders aangrijpend vast op beeld.
 

---

“Optimistische, hoopvol stemmende docu”

★★★★ NRC

 

Na de mislukte revolutie van 1973 moest Guzmán Chili verlaten, toen het land ten prooi viel aan de dictatuur van Pinochet. Maar nu is er hoop op een eerlijke samenleving. Anderhalf miljoen mensen gingen de straat op na de verhoging van de prijs van een metrokaartje en decennia van ongenoegen. Ze protesteerden niet alleen tegen de hoge prijzen van de metro, maar ook tegen de falende democratie en voor verbetering van het onderwijs en de gezondheidzorg. Nu is het tijd voor een nieuwe grondwet die de dictatuur definitief achter zich laat. Het zijn vooral vrouwen die het voortouw nemen en een belangrijke rol spelen bij het schrijven van deze nieuwe grondwet.
 

“De laatste Chileense revolutie wordt met woede én optimisme in beeld gebracht” ★★★★ de Volkskrant

“Bemoedigende documentaire” ★★★★ VPRO Cinema

“Spectaculaire beelden van de opstand” ★★★★ Trouw

“De hand van de meester verraadt zich in de bijna onwaarschijnlijke helderheid waarmee hij deze chaotische gebeurtenissen presenteert” – de Filmkrant